BİR FIRTINANIN GÜNCESİ

24.05.2013 - 08:19 Yayınlanma

20.12.2022 - 11:17 Güncelleme

6 Paylaşım

Bir masal kahramanı olduğumu sandığım zamanlardı.Bir rüzgarın kanatlarında terk ettim şehrimi ve vardığım masal şehirlerinde nice kapılar çaldım seni ararken. “Kimi ararsın?” dediler.Rüzgarın kalbini dedim. “Görmedik” dediler. “Göremezsiniz sadece duyabilirsiniz” dedim.Sustum.Kahramanlığımı gizlediğim bedenimde sadece var olduğumu dinliyordum. Tüm kapılar kapanmıştı.Rüzgarın yanımdan geçtiğini hissettim.Yüreğimi rüzgarın estiği tarafa çevirdim,gözümün gördüğü tarafa geçti.Gözümü kırpmadan savruluşunu izledim.Yüreğim ve gözüm onu takip ederken, o tüm hırçınlığıyla gözden kayboldu.

Kendi saray şehrimden ayrılalı, masal kahramanı olduğumu yavaş yavaş unutmaya başlıyordum.Bir rüzgarın kalbinde yüreğimin attığını gördüğümden beri, sadece o kalbin adımlarını dinliyordum.O adımlar, beni bilmediğim yerlere sürüklerken kaybolduğum bu masalda bilmediğim renkleri görüyordum.Bu renkler,rüzgarın esiş izleriydi.Esip geçtiği yollara nice yapraklar dökülmüş,yaprakların düştüğü yerlerde kalp atışı çukurlar oluşmuş ancak savurduklarıyla güç toplamak isteyen rüzgar,hala bir fırtına boyu yol alamamıştı.

Çünkü kalbini peşinden sürüklüyordu ve benim yüreğimin onun kalbinde attığını bilmemezlikten geliyordu.Eserken yüreğim düşecek diye korkuyordum;kalbi yüreğimi sımsıkı tutuyordu.Farkındalık yoktu belki ancak esmek yürek isterdi.

Şaşkındı rüzgar.Bir masalda olduğunu çoğu zaman unutuyordu.Halbuki ben,bu masaldan ve bu masala kahramanlığından öylesine emindim ki.Yaşayamadığım makamın rüzgara yenilmişliği olsa da,bir fırtınaya tutulmuş bir sevda vardı ortada.Bir fırtınayı fırtına yapan,etrafı dağıtan rüzgarın sevda yönlü esmeyi bilmesiydi.Bunu bilmesinin yanında kalbini dinlemesiydi.Kalbine düşen yüreği eserken hissetmesiydi.Hisliydi aslında.Estiği yerlerden geçttikçe yere düşürdüğü her ayrıntıda başka bir sevda yaprağı görüyordum.Elime aldığım yaprak avucumda dağılırken,boş avucumda rüzgarın serinliğini hissediyordum.Peşinden gitmek,kalbini avuçlarımın arasına alarak kendi yüreğimi bilmeyi düşlemek,rüzgar olmayı dilemekten daha zordu.

Karar verdim.Rüzgarın kararsızlıklarında kaybolmayı seçtim.Bir gün olur da,benim içimden geçerek eserse onun kalbinden de,kendi yüreğimden de vazgeçecektim.İşte o gün,bir fırtınanın gerçek rüzgarı olacaktı.Kendimi masal kahramanı olarak sandığım bu masaldan rüzgara değmiş olarak ayrılırsam, sadece mahrem sayılan rüzgarı bekleyecektim.Bekleyecektim ancak, hangi zamanda esecekti, ben yüreğimi uzaktan duyarken bir sevdayı sadece esintiden ibaret sayabilecek miydim bilemiyordum.

Rüzgarın hali ortada.Benim dilim rüzgarın uğultusuna karışır.Masala düşmüş bir şiir kendince dillenir:

Rüzgarın yön bulamadığı zamanlarda

Varmışlar yokmuşlar arasında

Sessizce sen geçtin

Esmeyi öğrenmek kanat çırpmaktan zordur

Ben kanat çırpmayı sen eserken öğrendim.

Önce sen estin…

Rüzgarın hayret ettiği savruluşta belirdi adımların

Sonra rüzgar estirdin

Yaprağın önde giden hışırtısıydı fısıltıların.

Esintinin arkasına sığınmışlık vardı

Esmekle esmemek arasındaydı bakışlar