Zaman, sadece bir ölçüm aracı değil, insanlık tarihinin şekillendirilmesinde kilit rol oynayan bir kavramı. 1582 yılında Papa Gregory XIII tarafından uygulamaya konan Gregoryen takvimi, görünüşte yalnızca pratik bir zaman yönetim aracıydı. Ancak, bu takvim, zamanın algılanışını köklü bir şekilde değiştirmiş ve insanları doğanın organik döngülerinden koparıp, kurumsal ve siyasi kontrol altında bir yapıya sokmuştur. Dünya çapında kabul edilen bu sistem, bizlerin evrendeki yerini ve varlığımızı nasıl anlamamız gerektiğini derinden etkiledi.
Tarihin çok daha eski dönemlerine, özellikle Mısırlılar, Mayalar ve Sümerler gibi medeniyetlere bakıldığında, zamanın doğal döngülerle, yani Dünya'nın, Ay'ın ve yıldızların ritmleriyle ölçüldüğünü görürüz. Bu antik sistemler, insan yaşamının biyolojik ritimleriyle uyum içinde çalışarak doğa ile derin bir bağ kurmaya olanak tanıyordu. Ancak Gregoryen takvimi, bu kadim ölçüm biçimlerini terk ederek, zamanı kilisenin ve o dönemdeki Avrupa güçlerinin çıkarlarına hizmet eden bir sistem haline getirdi.
Gregoryen takviminin en dikkat çekici özelliği, zamanın kozmik döngülerden kopuk olmasıdır. 365 günlük yıl, doğal bir döngüye dayanmadan keyfi bir şekilde bölünmüştür ve takvim, dini bayramların ve kutlamaların sabit tarihlere yerleştirilmesi için yapılandırılmıştır. Bu durum, günlük yaşamımızın ritminin doğanın organik akışından uzaklaşmasına yol açmış ve insanlar, zamanın daha mekanik bir hal almasına neden olmuşdu.
Bu tür bir zaman anlayışı, bireyleri doğrusal düşünmeye ve yaşamı tekdüze bir şekilde yaşamaya yönlendirmiştir. İnsanlar, doğanın döngülerine ve evrenle uyum içinde bir yaşam sürmek yerine, sürekli takvimlere, teslim tarihleri ve programlara odaklanmak zorunda kalmışlardır. Bu durum, kişisel gelişimi ve manevi yönelimi geride bırakıp, sürekli bir tüketim ve başarı arayışını besledi.
Gregoryen takvimi, aynı zamanda ticarileşmiş bir zaman görüşünü teşvik etmektedir. Her yılın sonu, yeni bir çeyrek veya mali yılın başlangıcı gibi yapay işaretler, bireyleri sonsuz bir yarışın içine sürüklerken, manevi ve içsel gelişimi göz ardı etmemize neden olmuştur. Zaman, bir başarı göstergesi, bir kâr aracı haline gelirken, gerçek ruhsal doğamızdan giderek daha fazla uzaklaşmaktayız.
Kıssaca, Gregoryen takvimi, insanları evrenin doğal akışından koparmış ve onları doğrusal zaman anlayışına hapseden bir araç haline gelmiştir. Bu sistemin etkisiyle, bireylerin içsel yolculukları, dışsal başarı arayışlarına kurban edilmiştir. Gerçekten de, zamanın kutsal ve döngüsel bir akış olarak yeniden anlaşılması, insanlığın ruhsal doğasına dönüş yolunda atılacak ilk adım olabilir.
