Fransa’nın kalbinde yükselen Eyfel Kulesi, sadece Paris’in simgesi değil, dünya çapında mühendisliğin ve tasarımın bir şaheseri olarak kabul ediliyor. 1889’da tamamlanan bu çelik yapı, dönemin en büyük mühendislik başarısı sayılırken, adını kulenin tasarımcısı Gustave Eiffel’den almıştır. Ancak yapının gerçek mimarı, Stephen Sauvestre, mühendisleri ise Maurice Koechlin ve Emile Nouguier’dir.
Eyfel Kulesi, başlangıçta sadece 1889 Paris Dünya Fuarı'nın (Exposition Universelle) giriş kapısı olarak inşa edilmişti. Fransız Devrimi'nin 100. yılına özel olarak dikilen bu devasa yapı, dönemin estetik anlayışına uymadığı gerekçesiyle ciddi eleştiriler almış ve birçok sanatçı kulenin kaldırılması için bildiriler yayınlamıştır. Hatta ünlü yazar Guy de Maupassant, kuleyi sevmediğini sıkça dile getirse de her gün kulede öğle yemeği yemesi dikkat çekmiştir. Maupassant, kulenin Paris'teki tek görünmediği yer olduğunu belirterek, kulenin ortasında yemek yediğini ifade etmiştir.
Eyfel Kulesi’nin yapımı sırasında yalnızca bir işçi hayatını kaybetmiş, bu durum dönemin zorlu inşaat koşullarına rağmen büyük bir başarı olarak kaydedilmiştir. Ancak, zaman içinde kuleye yönelik bazı talihsiz olaylar da yaşanmıştır. II. Dünya Savaşı sırasında Adolf Hitler'in asansörünün bozulup merdivenleri tırmanmak zorunda kalması, kulenin en ilginç tarihi anılarından biri olarak hafızalarda kalmıştır.
Başlangıçta sadece 20 yıl için inşa edilmesi planlanan kule, o dönemde iletişim araçları ve meteorolojik gözlemler için oldukça uygun bir yükseklikte olması nedeniyle sökülmemiştir. 20. yüzyılın başlarında radyo yayıncılığı için de kullanılmış olan Eyfel Kulesi, zaman içinde sadece bir yapı değil, aynı zamanda bilimsel keşiflerin merkezi haline gelmiştir.
Kulenin yapımı sırasında en çok şaşırtan detaylardan biri, halkın kulenin mühendislik başarısını şüpheyle karşılamasıdır. Ancak bugüne kadar sürekli bakım ve düzenlemelerle, Eyfel Kulesi, dayanıklılığını ve ihtişamını korumayı başarmıştır. Her 7 yılda bir 50-60 ton boyayla yenilenen kule, 324 metreye kadar yükselerek Paris’in siluetine adeta bir simge olarak kazınmıştır. Boyası zamanla kırmızımsı kahveden, sarımsı kahveye, kestane kahvesine, nihayetinde bronz tonlarına dönüşmüştür.
Bugün Eyfel Kulesi, yalnızca turistlerin ilgisini çeken bir yapı değil, aynı zamanda kültürel, tarihsel ve mühendislik açısından çok büyük bir mirası yansıtan bir simge olarak Paris’in ruhunu taşımaya devam etmektedir.
